dodano: 2010-06-04 14:43
Sacrificium - recenzja na urodziny
W XVIII wieku zabiegowi kastracji w celach muzycznych poddano ponad 4000 chłopców. Tę niezwykłą historię cierpienia i poświęcenia w imię piękna muzyki opowiada na swojej ostatniej płycie, zatytułowanej właśnie Sacrificium, Cecilia Bartoli. Śpiewaczce towarzyszy znakomita orkiestra Il Giardino Armonico pod dyrekcją Giovanniego Antoniniego.
Pomysł podążenia śladem kastratów nie jest nowy — wcześniej płyty poświęcone muzyce komponowanej dla musici, jak ich eufemistycznie określano, nagrali między innymi Philippe Jaroussky i Vivica Genaux. Płyta Bartoli została jednak bardzo dobrze przemyślana jako wydawnictwo; zawiera dodatkowo książeczkę z rozbudowanym leksykonem pojęć i postaci związanych ze śpiewem kastratów.
Na starannie dobrany repertuar składają się wirtuozowskie arie neapolitańskich kompozytorów takich jak: Nicolo Porpora, Leonardo Leo czy Carl Heinrich Graun. 11 z nich dumnie oznaczono jako światowe premiery. Szkoda, że kryterium doboru utworów najwyraźniej była ich trudność techniczna, a w mniejszym stopniu — muzyczna wartość. Bartoli świetnie radzi sobie zarówno z brawurowymi koloraturami, jak i długimi frazami, koniecznymi do wytrzymania na jednym oddechu.
Niestety ekstrema, jakie musi wyśpiewać, bardzo niekorzystnie odbijają się na jej głosie, z natury nie najpiękniejszym. W wysokich rejestrach głos forsowany jest aż do krzyku, w dolnych natomiast niekiedy nieprzyjemnie buczy. Cecilia Bartoli powinna więc raczej skupić się na utworach napisanych w tessiturze mezzosopranu, zamiast na siłę wyśpiewywać dźwięki leżące poza jej naturalną skalą, a wtedy jest nadzieja, że nie zniszczy głosu i wciąż będzie zachwycać fenomenalną biegłością, jak i wspaniałą muzykalnością.
(Łukasz Matusik) |
