dodano: 2009-02-20 14:05
BRUCE SPRINGSTEEN – Working On A Dream
Muzycznie artysta sięga do folku, popu i rocka, posuwając się czasem do aranżacyjnego patosu z udziałem chórów, sekcji dętej i sekcji smyczków. Nieważne czy będzie to ballada Queen of the Supermarket, blues Good Eye czy typowa piosenka rockowa Lucky Day, w głosie Springsteena słychać przybierający optymizm, wiarę w odrodzenie i apoteozę życia. Ulubieniec prowincjonalnej społeczności amerykańskiej chce tchnąć w odbiorców nowego ducha. Nawet, jeśli to jak na rockmana w kwiecie wieku, zbyt idealistyczne, dobrze się słucha tych hymnów miłości pełnych żaru w sercu wokalisty popartego determinacją jego towarzyszy z grupy E Steet Band.
Czasem brak tego rozmachu w brzmieniu, tej przestrzeni, zaciekłości gry wszystkich muzyków i stadionowej brawury samego Springsteena. Gdzieś pobrzękują tylko gitary Nilsa Lofgrena i Steve’a van Zandta, chociaż pięknie jak w piosence Life Itself. Zresztą warto wsłuchać się w tę muzykę, bo za zasłoną smyczków, dzieją się fantastyczne rzeczy za co odpowiedzialni są nie tylko gitarzyści a może przede wszystkim producent Brendan O’Brien.
Takie utwory jak tytułowy Working on a Dream uświadamiają słuchaczowi, że na nowej płycie powraca często klimat przeniesiony z najdrobniejszymi barwami z piosenek przedstawionych na poprzednim albumie Magic. Bruce gwiżdże przy dźwiękach dzwonków, delikatnie trącając struny gitary akustycznej a potem jak młokos śpiewa kolejny raz la, la la. Ilekroć słychać przeciągłe tony organów Hammonda, myślimy o zmarłym klawiszowcu Dannym Federico, któremu nowy album jest dedykowany.
W Europie nie do końca jest zrozumiany złożony wizerunek Springsteena - barda, koncertowego agitatora, piewcy prostych ludzi pracujących dla siebie i dla swojej ojczyzny. Dopiero wówczas można polubić najnowsze piosenki tego artysty ciągle głęboko tkwiącego w tradycji muzyki amerykańskiej, nawet jeśli ckliwością i sentymentalizmem wystawia swoich fanów na poważna próbę.
Ryszard Gloger
|
