dodano: 2008-04-30 00:17
Norah Jones znowu skazana na sukces.
Największe dyskusje wywoływała muzyka Norah Jones. Jej płyty ukazują się w wydawnictwie Blue Note, firmie od ponad 50 lat związanej z jazzem. Tymczasem krytycy mieli i mają za złe Pannie Jones, że tego jazzu w jej muzyce jest jak na lekarstwo.
Artystka umiejętnie miesza własne fascynacje muzyczne od muzyki pop, przez country do jazzu. Na płycie zatytułowanej Not Too Late (Nie za późno) słychać poszerzenie tej formuły. Z 13 piosenek w przypadku aż 11 Norah Jones jest współautorką. Jak zwykle nieocenioną rolę spełnia basista Lee Alexander nie tylko jako instrumentalista, lecz również partner przy tworzeniu piosenek.
Norah Jones nie podkręca tempa piosenek, dynamika muzyki pozostaje na znanym stonowanym poziomie. Z pozoru wszystko brzmi zgodnie z oczekiwaniami słuchacza. Dopiero wsłuchanie się w delikatną i wyrafinowaną materię poszczególnych piosenek, pozwala odkryć obecność innych, nietypowych instrumentów takich jak puzon, mandolina, marimba czy trąbka.
W muzyce Norah Jones jeszcze wyraźniej daje o sobie znać harmonia i nastrój bluesa (piosenki Until The End, Thinking About You, Broken, Rosie’s Lullaby). Nigdy wcześniej w jej repertuarze nie pojawił się utwór w konwencji Toma Waitsa. Na omawianej płycie jest taka piosenka zatytułowana Sinkin’ Soon.
Bardzo konsekwentnie artystka zrealizowała podczas najnowszej sesji nagrań stronę wokalną. Żadnych ekstrawaganckich wyskoków z ekspresją czy prób ożywienia sennego, luzackiego sposobu śpiewania. Ta ”maniera” razem z bardzo wyważonym sposobem gry na fortepianie, przesądza o sile wykonawczej Norah Jones. Nadal trudno odpowiedzieć czy to co proponuje nowojorska artystka jest jazzem, czy nim nie jest.
O wiele ważniejsze jest to, że Norah Jones nikogo nie naśladuje. Jej piosenki z płyty Not Too Late są w takim samym stopniu staromodne jak i nowoczesne. Ta płyta ma klimat i klasę.
Ryszard Gloger
|
