dodano: 2008-04-30 00:17
Fonotapeta floydowego gitarzysty wznosi ku szczytom
To powiązanie muzyki solowej z dokonaniami legendarnej grupy nie jest bezpodstawne. Gilmour porusza się po tych samych obszarach i w pewien sposób słuchając płyty On An Island możemy mieć wrażenie, że to ciąg dalszy słynnej pozycji Floydów Wish You Were Here z 1975. Mamy przecież ten sam charakterystyczny głos Gilmoura, brzmienie jego gitary, jest ten spowolniony rytm utworów mocno osadzonych w stylistyce blues-rocka. Gilmour porusza się znowu w bezkresnej przestrzeni dźwiękowej, daleko od znerwicowanego i bezwzględnego świata. Wokół bezkres piękna, błękit nieba styka się niedostrzegalnie z głębią lazurowego morza. Człowiek tak absolutnie szczęśliwy, bez trosk i jakichkolwiek problemów kontempluje.
W taki świat wciąga nas artysta bardzo bogaty i szukający rozkoszy nieustających przyjemności. Kiedy Gilmour gra kolejne solówki gitarowe, każdy dźwięk jest przemyślany jak ostrożny krok himalaisty wspinającego się na Mount Everest. A już tam na szczycie chcemy, żeby w kolejnym utworze, Gilmour pokazał nam następny ośmiotysięczniki, gdzie przeżyjemy kolejne uniesienie.
Wśród muzyków wspomagających gitarzystę jest Phil Manzanera, Georgie Fame, David Crosby, Graham Nash, Richard Wright, Andy Nemark. Płyta jest szczególna również dlatego, że autorem orkiestracji jest Zbigniew Preisner a w najpiękniejszym utworze Take a Breath zagrał pianista Leszek Możdżer. Płyta dla tych, którzy chcą się oderwać od rzeczywistości. Nawet w nieco przyciasnym pokoju, jest miejsce na fonotapetę Davida Gilmoura On An Island.
|
