Debiutancką płytę londyńskiego tria z dzielnicy Ealing tygodnik NME okrzyknął największą nadzieją 2009. Nagrania studzą trochę ten entuzjazm, chociaż grupa ma jasno określoną wizję swojej muzyki. To klarowne połączenie nowej fali, post punkowej zadziorności i zimnej elektroniki. Gitary z klawiszami i pompatyczne bębny, w zestawieniu z emocjonalnym śpiewem oraz teksty pełne igraszek ze śmiercią, to wystarczający ładunek wrażeń, żeby zwrócić uwagę na piosenki White Lies.

Ten styl znany w ostatnich latach z produkcji grup Editors i Interpol ma kolejną odsłonę. Ciągle wolimy Joy Division i The Cure, lecz słuchamy tej płyty z nadzieją, że koncertowe możliwości muzyków sprawdzą się w lipcu na Heineken Opener Festiwal w Gdynii. Czy White Lies zostaną w czołówce młodego rocka w Wielkiej Brytanii będzie można powiedzieć coś więcej po ukazaniu się następnej płyty.


Ryszard Gloger