Czeka nas zupełnie inna zmysłowość, spokój i delikatność. Gdzieś w tle kolejnych piosenek czyha jednak ekscentryczność i tajemnica. Motywy gitary akustycznej, szemranie instrumentów perkusyjnych okrywa płaszcz elektronicznych brzmień, w którym ażurowy głos Alison porusza się z gracją perfekcyjnej tancerki.

Taka muzyka może powstać jedynie z śmiałego zestawianie oryginalnych instrumentów i bogatej wyobraźni. Podczas nagrań zastosowano starą elektroniczną zabawkę z lat 60. - Optigon firmy Mattel. Słychać go w utworze Eat Yourself. W innym nagraniu Road to Somewhere, Ruth Wall gra na starej (z XVII wieku) harfie. W elegijnym utworze Caravan Girl dochodzi chór i robi się wręcz patetycznie.

W wielu piosenkach zamiast elektronicznej imitacji wykorzystano kwintet smyczkowy. Zresztą na czwartej płycie Goldfrapp roi się od gości i muzyków sesyjnych. Jest nawet Flood z arsenałem brzmień klawiszowych. Dlatego muzyka na Seventh Tree jest tak wielowymiarowa, kryje folkowe odniesienia, mimo super nowoczesnego brzmienia. Alison opowiada różne historie, zapewne prawdziwe i wymyślone.

Tylko z pozoru ta podróż w czasie i przestrzeni wydaje się spokojna i monotonna. Prędzej czy później poczujemy też pociągającą nutkę psychodelii.