Jednak nigdy wcześniej atak gitarowego brzmienia nie był u Springsteena tak mięsisty jak w piosence Radio Nowhere. Dopiero po kilku utworach do głosu dochodzą do głosu również instrumenty klawiszowe i rozkrzyczany saksofonista Clarence Clemons. Za podniesienie dynamiki muzyki i jakości nagrań odpowiedzialny jest producent Brendan O’Brian. To fachowiec od rockowej roboty na płytach jakich mało. Zachowując wszystko co charakterystyczne w brzmieniu muzyki Springsteena, dodał pieprzu nagraniom.

Podniecające na płycie Magic są nie tylko walory związane z reżyserią dźwięku. Springsteen skomponował wiele znakomitych piosenek. Oficjalnie jest ich 11, a w rzeczywistości jeszcze jedna - ukryta na samym końcu. Większość to utwory rockowe z silnym podparciem rytmu. Perkusista Max Weinberg i basista Garry Tallent nie zawodzą. Jest też Springsteen balladowy jak w tytułowym utworze Magic lub w sentymentalnej piosence Girls In Their Summer Clothes. Ten ostatni kawałek pewnie wejdzie do żelaznego repertuaru nagrań Springsteena, nadawanych w radiu w przyszłości.

Springsteen komponuje utwory w klasycznej konwencji - odwołując się do rock and rolla, rhythm and bluesa i dylanowskiej ballady. To przywiązanie do formy złożonej z kolejnych zwrotek, chwytliwych refrenów oraz krótkich solówek instrumentalnych, pozwala artyście opowiadać frapujące historie. Na pozór szorstki i nieskomplikowany rock Springsteena zaskakuje pomysłami. Chórki, wiolonczele, piękne frazy gitar i introdukcje fortepianowe. Dojrzały rock stworzony przez mistrza.

To ważna płyta weterana rockowej sceny, jedna z najlepszych plasująca się już teraz w sąsiedztwie Born to Run, The River i Born in USA. Każde kolejne przesłuchanie albumu Magic odsłania nowe barwy i treści.

(Ryszard Gloger)