Próbuję określić z jakiej odległości można rozpoznać człowieka. Nie myślę tu o odcedzaniu ludzkiej postaci z krajobrazu, odróżnianiu jej od rośliny, zwierzęcia, czy pomnika; Mam na myśli rozpoznanie w tłumie konkretnego człowieka, stwierdzenie - z pewnością całą, że to TEN człowiek.

Jaki odcinek to gwarantuje? Szerokość ulicy, autostrady, pola, grządki…?

Czy metr można uznać za dystans, który pozwala na stuprocentowe określenie tożsamości mijanej osoby?

Czy z długości na metr jeden możemy być pewni, że namierzona postać idealnie (bez wpychania na siłę!) pasuje do układanki znajomości w naszej głowie??

Pytania te zadaję tytułem wstępu;-), bo wczoraj chłopak jeden, taki zupełnie nikogo mi przypominający, powiedział do mnie „cześć”. Spojrzałam mu prosto w twarz i on, równie prosto, spojrzał w moją, lecz zamiast zorientować się w ewidentnej (czego byłam pewna!) pomyłce – uśmiechnął się szeroko i kiwnął głową zadowolony ze spotkania. Super. Skołowaciała do reszty odkiwnęłam mu z uśmiechem (bo trudno się nie-od-uśmiechać;-). A ponieważ spotkanie odbyło się na dworcu zachodnim i każde z nas zmierzało w przeciwnym kierunku (ja na dodatek krokiem lekko przyspieszonym), więc nie miałam czasu rozwiązać i wyjaśnić zagadki na miejscu.

Teraz żałuję.

Bo turkocze mi się i furczy we łbie wciąż ta myśl natrętna, czy można AŻ TAK SIĘ POMYLIĆ? Czy pomylone gary możliwe są z odległości „na wyciągnięcie ręki”?
Jeśli tak – to OK, jestem uspokojona i ukołysana, ale jeśli nie… To przyjdzie mi się zmierzyć z potworną diagnozą…

To straszne, tym bardziej, że uważałam się (o próżności ma przeklęta!) za osobę z genialną pamięcią do twarzy; do nazwisk – nie zawsze, ale imiona i twarze – w te klocki jestem? / byłam? naprawdę dobra. To ja paluchem niegrzecznie wskazywałam. To ja rozpoznawałam. To ja łapą pierwsza machałam.

A tu na dokładkę (jakby nie dosyć mi było) oto właśnie „badania przeprowadzone we Francji dostarczyły dowodów, że w przypadku starszych osób GINKGO BILOBA może wydłużyć życie, ale NIE WYDAJE SIĘ ZMNIEJSZAĆ RYZYKA DEMENCJI.”

Ech życie…
Nic mi chyba innego nie pozostaje, jak rzucić się bez pamięci w Twe dłuuugie ramiona. (Choć do końca z nadzieją, że ja – to nie ta starsza osoba:-)))))

*
Idę łapać słońce w słoiki
;-))))

Miłego weekendu
czarownego;-)