Nie powiem, że nie, bo TAK.
Rano przy śniadaniu zerkam sobie na swój blog, nie tylko w poszukiwaniu komentarzy. Patrzę też na margines, czy znalazł się ktoś, kto mnie czytał, albo inaczej: ilu gości mnie odwiedziło. Bo chcę wiedzieć. Bo to, że ktoś do mnie wpada - napędza mnie do dalszego pisania. No, dobra, możecie mówić, że tak się beznadziejnie uzależniam. Ale czy to samo powiecie o samochodzie, który nie ruszy z parkingu - póki w baku będzie tylko echo?;-)))

Jednak z dniem dzisiejszym uroczyście porzucam ten poranny obrzęd. Stracił sens, bo przestałam wierzyć w prawdomówność blogowego rankingu. I to nie tylko dlatego, że jego oszukaństwa mi nie sprzyjają;-)))
Nie to nie, mówi się trudno:-)))

Jasna to sprawa, że miło jest wylądować na liście przebojów, ale (w razie gdybym już jutro z niej z rumorem spadła) wolałabym mieć - od dziś właśnie – swój licznik wejść ukryty w środku bloga.
W końcu i jakby nie było: do wizjera oko przytknąć może jedna tylko osoba.
:-)

Niech ta środa – życia Wam doda;-)))