Po sześciu latach pracy bez urlopu, czyli "siedzenia w domu", odważyłam się podjąć decyzję o ruszeniu w świat.

I wiesz, wcale nie przyświecało mi hasło: Ujrzeć Barcelonę i umrzeć!

Ale niestety od soboty prześladują mnie wszelkie katastroficzne wizje. A wyobraźnia w tym temacie nieograniczona.

I choć wcale nie lubię się wywnętrzać, to teraz nie mogę się oprzeć pokusie, żeby Ci o tym napisać: boję się, jak cholera! Jestem nerwowa ponad miarę i cała wcześniejsza radość z wylotu i entuzjazm, w jakim trwałam od kilku tygodni, uleciały wraz z dymem TU 154.

Acha, ... bo może to dla Ciebie nie jest jasne - nie boję się o siebie. Boję się osierocić swoje dzieci. No :/

I ...., jakby co ...... to nade mną nie płacz. I tak jestem Ci obojętna. I skoro teraz nie widzisz moich zalet, to nie trudź się, by je odnajdywać, kiedy mnie już nie będzie na tym padole.

Pamiętaj, będę Cię obserwować! Z góry, z dołu? Stamtąd, gdziekolwiek mnie przydzielą.


Napisy końcowe