Kumpel miał papugę żako. Strasznie zazdrosna jędza z niej była. Nikomu nie dała się dotknąć i wszyscy się jej bali.

Była przy tym inteligentna i szybko się uczyła. Miałam w owym czasie brelok, na który się gwizdało, gdy się klucze zawieruszyły i dźwięk ten wkurzał mojego współlokatora. Wkrótce słyszał go również z dzioba własnej he he papugi.

No, to znacie już możliwości ptaszyska.

Któregoś dnia zostałam poproszona o opiekę nad zołzą.

Dobra, w końcu co? Z ptakiem se nie poradzę?! Trzeba było tylko gadzinę nakarmić następnego dnia, wielkie rzeczy!

Następny dzień nadszedł o wiele za wcześnie, bo już o czwartej, jak tylko bystre oko dojrzało pierwsze promienie słońca.

- O, ja głupia! – pacnęłam się w zaspany łeb – nie przykryłam jędzy na noc, to teraz nie mam co narzekać. A ta, coraz głośniej sobie poczyna, sama siebie uciszając:

- Ciiiiiiii, ciiiiiiiii, ciiicho Rikussssssiu – słyszę z oddali, a jakby przy uchu.

- Ciiiicho! Ciiiiiicho!! – skrzeczy dalej, a ja już wiem, że sen odszedł w siną dal.

- Rikussssiu, kurrrrrwa! Ciiiiiicho!!! – słyszę z dzioba papugi niecenzuralne słowa kolegi, wypowiadane najwyraźniej co rano (mam nadzieję, że zawsze w okolicy godziny czwartej).