Czyli o eksporcie malkontenctwa mego:)

A bo jakoś tak mi nie tak.
Nie dosyć, że ostatnio moje ciemne spodnie upodobała sobie topola i po przybyciu do pracy wyglądam jakbym ledwo co wylazła z kurnika (a wyjaśnijmy sobie: fakt że chodzę spać z kurami nie oznacza, że śpię razem z nimi) - to na nerwach grają mi tekturowi kandydaci do europarlamentu. Dyndają na każdym rogu niczym średniowieczni na śmierć skazani przestępcy: jeden ma wykłute oczy, drugi zgniecioną na miazgę gębę, jeszcze inny zmasakrowane usta… Miejski krajobraz przedwyborczy budzi we mnie (prócz fascynacji pirotechniką) mnóstwo uczuć, wśród których darmo szukać chęci do głosowania.
Na dokładkę pogoda w tym pięknym kraju-raju mnie naprawdę załamuje. Maj - który jako wiosenny miesiąc jest zdecydowanie przereklamowany - wsiąkł, tudzież wylądował w rynsztoku i nie ma już po nim ani śladu; a czerwiec zimny jak późny październik bezczelnie przekupuje mnie truskawkami, cobym do końca go nie skreślała.

W tak sprzyjającej rozmyślaniu i podejmowaniu ważkich decyzji jesiennej aurze postanowiłam dać sobie dwa lata na naukę włoskiego, wyjazd do słonecznej Italii - celem załapania biegłości językowej, zupełne przypadkowe wkręcenie się w łaskę radosnej familii włoskiej, spontaniczne wzbudzenie sympatii w matce tejże i dalej niech się toczy dzień uroczy…

Jeśli ja rychło nie uwiję gniazda we włoskim ciepłym bucie, to w tym kraju, gdzie pogoda co roku parszywieje, już niedługo marnie zginę na śmierć zamarzając, gnijąc, lub wpadając pod pociąg, popadłszy wcześniej w pochmurną depresję.
tante grazie
to mówiłam ja
siedząca pod kaloryferem mysz polna
ciao