Rzadko to robię, ale NAPRAWDĘ jakoś tak czułam, że MUSZĘ usiąść. I usiadłam. Puf.

No i na raz, Proszę Państwa, się speszyłam. Naprzeciw tkwiła TAKA-JEDNA—OBCA-MI-PANI i patrzyła się na mnie wnikliwie.

WNI KLI WIE.

Brodę miała opartą o zewnętrzną część dłoni (coś z pozy Beaty Tyszkiewicz) i taksowała mnie wzrokiem. No i na raz, poczułam się jakbym startowała na stanowisko JEJ synowej; poczułam, że chyba coś przegapiłam, że chyba jestem na rozmowie kwalifikacyjnej, że coś jakby szranki i konkury…i JAK TO SIĘ MOGŁO STAĆ?

A Pani, czasu nie tracąc, nie popuszczała i wzrokiem twardo trzymała mnie na wodzy, a ja się wierciłam, ślinę przełykałam (oj, jak głośno, czemu tak głośno?, oj!), się wiłam, uciekałam za okno, w podłogę, w żółtą rurę, w teczkę pana tuż tuż stojącego, w puste obok siedzenie… o raju, raju… wio autobusie wio…

Dwie godziny jechałam z Fredry na dworzec, oj no mówię Wam, a może nawet trzy!!!,… ale i tak dany mi z nieba czas zmarnowałam, egzamin oblałam i, na bank, TEJ-JEDNEJ-OBCEJ-MI-PANI do siebie przekonać nie zdołałam, i zdaje się, że syna swego (potencjalnego), by mi w życiu nie oddała.

Wyturlałam się z autobusu zgnieciona zdegustowanym spojrzeniem… i uf.

Nie to nie, proszę Pani,
Łaski bez i w ogóle, ale…
ale
PROSZĘ SIĘ JUŻ WIĘCEJ
TAK NA MNIE NIE PATRZEĆ.
NIGDY WIĘCEJ

A teraz na raz – przez minutę wysyłamy ciepłe myśli ku ewentualnej (przyszłej/obecnej) synowej TEJ-JEDNEJ-OBCEJ-MI-PANI – dziewczyno trzymaj się!!!


PS.:
A tymczasem
w międzyczasie
wszedł tu jeden gość.
Był DOSŁOWNIE 2 sekundy
DWIE
I to mu wystarczyło,
by całe biuro OD POSADZKI PO SUFIT i po drodze moje płuca dwa
wypełnić swą perfumą

i mam teraz:
NIE DO WY TRZY MA NIA

Szanujcie świeże powietrze!
Ażeby poczuć zapach -
w ciepłej dłoni roztartego –
liścia
pomidora

i tak oto życzę Wam miłego weekendu
pa

aha… dziś ostatni piątek lipca…
i żal
pa
;)