Za mym służbowym oknem zapadł wyrok śmierci.
HA!

I oto na moich oczach skazani umierają.
Jeden za drugim.
Dudnienie w parapet wyraźnie mówi mi,
że topnieje ostrze tej zimy

KONIEC Z SOPLAMI:)

Na widok ich masowej agonii robi się lekko i ciepło na sercu mym.
(oto szczyty mego zwyrodnialstwa!!!:))) ha!
Tak
cieszy mnie wielce ta masakra w biały dzień.
Naprawdę.
Nikt, tak jak ja, się z tego cieszyć nie będzie,
ACZ
UMÓWMY się:
trudno, ZAPRAWDĘ NIELEKKO!!!, jest zachować równowagę i skupienie…
powiedzmy sobie wprost:
TRUDNO NIE WPAŚĆ W SZAŁ, gdy
siedzi człowiek tuż przy oknie
a w parapet mu tarabani
jakby na blachę szczało
sto opitych koni!!!!!!!!

Halo?!!!!

Co za łomot!!!
Zaprawdę jestem szczęśliwa,
acz
już nieco stratowana…

ciao