Od jakiegoś czasu rankiem na przystanku Garbary do tramwaju nr osiem wsiada pewna pani. Panią tę codziennie (uparcie, acz nie skrycie;)) na przystanek odprowadza pewien pan. Gdy tramwaj staje, muśnięta czule wargami pana, pani tryumfalnie przekracza próg bimby. Moment ten staje się dla pana sygnałem do rozpoczęcia, pełnej żywego uczucia i ekscytacji, gimnastyki porannej.

MIANOWICIE.

Wykorzystując postój tramwaju - pan zdmuchuje ku pani z wnętrza swej dłoni, złożonego tam wcześniej, całusa. Potem przesyła jej buziaka prosto z ust złożonych w ciup. POTEM rysuje w powietrzu przeróżnego kalibru serca, albo po prostu teatralnie chwyta się za serce swoje. Całość migowego repertuaru wieńczy zwykłym machaniem na pożegnanie. Zwykłym, acz w różnych wariacjach. Raz otwarta dłoń pana chybocze się delikatnie na boki. A raz zginają się tylko jej palce. Góra dół. Góra dół… dół góra i meksykańska fala! Finiszuje zaś niezmiennie energicznym majtaniem całą ręką, barku ni obojczyka nie szczędząc.

Gdy sygnalizacja świetlna dłużej zatrzymuje tramwaj, cała parada miłosnych gestów, w niezmiennej hierarchii!!!, rozpoczyna się na nowo.

Patrzyłam dziś na ten nużący bis już po raz kolejny.
I po raz kolejny ani mnie to rozczuliło, ani w serce ukłuło.
Nie.
Nie ziewałam też.

mnie to po prostu nieodmiennie śmieszy.
Ale naprawdę. Muszę się gryźć w język, albo patrzeć w innym kierunku, żeby się nie roześmiać.

Jaką pan stawia diagnozę, Panie doktorze?

Serce z kamienia?
Serce z lodu?
A może jednak serca brak?

Bo idą walentynki
A ja znów jestem na wspak.
:)

a mój nastrój streścić Wam może też taki fakt, że

właśnie przed chwilą w rubryce ZAJRZYJ na stronie radia
ku swemu zdumieniu dojrzałam hasło
„Po co wku.wiać? Lepiej ściągać!”
Boże…że co? wkurw… NA GŁÓWNEJ STRONIE RADIA?!!!!

a to
W K U W A Ć zwykłe …
O matko…
I tak o!

O Barry White!!!!:D