Rozstrajają mnie te durne torby / walizki / siatki z biedronki / kurtki / teczki / dyplomatki, które każdego dnia biorą we władanie banę; które - rozwalając się na dwuosobowych siedzeniach pociągu osobowego klasy drugiej bez miejscówek - do jego odjazdu klepią jak papugi zajętezajętezajętezajętezajętezajęte…
Pal sześć, jeśli jest luz. Puszczam tę mantrę pomimo uszu.
Ale jeśli mamy trzy wagony, a ludzi na wagonów sześć…
scyzoryk w mej kieszeni żąda krwi
szepce i kusi
„wpadnij w szał kobieto i ulżyj mi”

Rozstrój dopada też mnie, gdy w radiu mowa o różnicy między długością dnia i nocy. Dajcie spokój!, te dziewięć godzin z dwiema minutami budzi w radiowcach jakąś niezdrową ekscytację. Że się boję. Lękam się całkiem poważnie, bo progres trwa,
bo jak jeszcze kilka minut przybędzie (a przybędzie!)
to przed mikrofonem z podniety ktoś na zawał zejdzie.

Uważajcie na się.
;)))