Leżę już w łóżku dwa tygodnie. Wstaję tylko tam i z powrotem, kuśtykam, czym rozbawiam domowników. Albo osiągam pion do obiadu. Jak rano uda mi się nie spojrzeć przez okno, szlag trafia mnie dopiero wieczorem. Jak się nie uda, trafia mnie natychmiast. 23 godziny na dobę trzymam girę powyżej poziomu tkanki mózgowej. Na zewnątrz benzyna i tak drożeje a Carrefour trzyma ceny nabiału podwyższając i tak już złodziejskie marże. Niedługo Tanie Linie Kolejowe będą wozić ludzi wschodu po masło, do Wielkopolski, tam, gdzie taniej. Więc może nie ma po co wychodzić? Nie ma czego żałować? Może jednak mniej pesymistycznie, i niechby sobie kupić pompkę i się podpompować? Albo zajrzeć do chińskiego sklepu, i ukarać ich zakupem produktu polskiego rzemieślnika? A propos, widział ktoś Wyborową z Chin? Ja nie. Pilch pewnie też jeszcze nie widział, bo zaraz by napisał. Za kilka dni jednak wrócę do życia. Przemieszczę się po klatce schodowej, za drzwiami dobędę roweru, a potem... Potem nie wiem. Bo ja i tak jestem chory. Kiedy pozostaję odczepiony od roweru zachodzą we mnie zmiany, mogę łgać, kombinować, sto razy sprawdzam przebieg licznika, wychodzę do sklepu po bułki i olej, a przynoszę chleb, WD-40, daktyle i Isostar. Bo gdybym miłości nie miał, byłbym niczym...