Myśl mnie wczoraj dopadła i opuścić nie może...
A idzie (i to niemal dosłownie idzie) o metafizykę wędrówki pieszej...

Cóż. chodzić zawsze lubiłem choć ostatnio zdecydowanie mniej to praktykuję...

Nie wiem jak to jest z, równie skąd inąd wymagającą fizycznego wysiłku, "wędrówką rowerową" (cza by skonsultować z "nadredachtorem Bajewem), ale...

mam dziwne wrażenie, że piesza wędrówka spowalnia tempo zycia...
Że pozwala oczyścić myśl, odpuścić sobie "bieganie za pierdołami", zawęzić horyzont czasu do max. 1 dnia...

W efekcie uczy "być tu i teraz"

Chyba więc wrócę do łazikowania :)