Na pieczarkę, na elfa, na pazia
i na Piasta Popiela, na bubę,
ciut podobny do wuja Kazia
miałam fryz – na własną zgubę.

Lecz cóż, moda mnie pchnęła do tego,
by marzenie swe spełnić niegrzeczne,
mimo wieku nadzwyczaj młodego,
gdy żegnałam swe zęby mleczne.

A jak doszło do tego? – ktoś spyta.
A najprościej, jak można - odpowiem.
Wywołała mi pewna kobita
wielki ferment na głowie i w głowie.

Zaśpiewała „po zagranicznemu”,
układając czerwone usteczka.
Być jak ona – nie wiedzieć czemu –
nagle stało się marzeniem dziecka.

Przyklejałam do telewizora
nos, aż trzeszczał kineskop przegrzany.
Tak to jest, kiedy ma się idola,
to on zdaje się lepszy od mamy.

Po francusku śpiewanie mi nie szło,
zamieniałam się w karykaturę,
Ale to, co mieć mogłam jak ona,
to równiutką, krąglutką fryzurę.

Nie znaczyły nic dwa warkocze,
dobrowolnie poszły na ścięcie.
Czy efekty były urocze?
Świadczy o tym nawet jedno zdjęcie.

Leży na dnie ostatniej szuflady,
kto je widział, ten aż nadto wie,
Jakie miewa zalety i wady
fascynacja Mirelle Mathieu.