UAM chce zamknąć Bibliotekę Brytyjską na Ratajczaka.
Z tego, co wiem, nie ma jeszcze pomysłu na zagospodarowanie zbiorów, a jedynie pomysł na likwidację.
O przenosinach BB mówiło się od jakiegoś czasu, a tu okazuje się, że mają zlikwidować. Skandal i granda!
Przy grubych pieniądzach, które inwestuje się w Morasko, nie można znaleźć budżetu na jedną z wizytówek wobec obcokrajowców?
To jedno z nielicznych miejsc w Polsce (ani Kraków, ani Warszawa nie mają takiej, wypożyczającej książki i filmy placówki), w którym kontakt z brytyjską kulturą jest tak otwarcie możliwy.
Położona w centrum miasta Biblioteka Brytyjska jest idealnym miejscem, gdzie można się douczyć, zaszyć nad książkami, pożyczyć materiały do nauki języka lub filmy przyrodnicze, historyczne i fabularne. Tu również do pożyczenia są audiobooki, testy egzaminacyjne i wiele innych pozycji, których darmo szukać w innych bibliotekach.

Trzeba coś z tym zrobić!
W siedzibie biblioteki można podpisać się na liście w proteście przeciwko likwidacji. Zachęcam!!!

Owszem, marzyliśmy o spotkaniu łosia, ale jednocześnie nie mieliśmy złudzeń, że takie łosiowe tete a tete jest możliwe tak po prostu. Pozostał więc Łosiów, wieś między Brzegiem a Opolem na trasie Poznań-Kraków.
Trafiliśmy na to miejsce przypadkiem, ale wyprawę postanowiliśmy sprowokować sami. Dojechaliśmy każde ze swojego końca (Ania z Krakowa, ja z Poznania) do Brzegu i tam rozpoczęliśmy "tropienie łosia".
Nie było go ani w Pałacu Piastów Śląskich, zwanym śląskim Wawelem, ani w położonym nieopodal kościele św. Krzyża (należącym kiedyś do jezuitów, a stojącym na miejscu XII-wiecznego kościoła joannitów, czyli Zakonu Kawalerów Maltańskich).
Zarówno pałac jak i kościół zrobiły na nas wrażenie. Niezwykłe drobiazgi elewacji pałacu oraz uderzające podobieństwo do Wawelu (poza tym, że w Brzegu turystów jak na lekarstwo) czynią z tego miejsca ważny przystanek dla podróżujących po Dolnym Śląsku.
Barokowe wnętrze kościoła przypominało swoimi iluzjami malarskimi rzymskie Il Gesu lub poznańską farę.
Potem jeszcze surowy w wystroju, lecz niezwykle piękny kościół św. Mikołaja o najwyższej na Śląsku, trzydziestometrowej nawie głównej.
Tam łosia też nie było...
A więc w te pędy w pociąg w kierunku Opola i pierwsza stacja za Brzegiem: Łosiów.
W tej małej wsi na przełomie XII i XIII wieku ufundowana została komandoria joannitów, na której miejscu znajduje się od jakiegoś czasu pałacyk, który przechodził kolejno przez ręce niemieckich właścicieli szlacheckich (śladami po nich są tylko pozostawione rogi upolowanych rogaczy). Obecnie w pałacyku mieści się OODR (Opolski Ośrodek Doradztwa Rolniczego). Udało się nam wejść na wieżyczkę pałacyku, zobaczyć niegdysiejszy odkryty basen właściciela i odnowione (we wprost nieprawdopodobnie kiczowaty sposób) wnętrze niektórych pokojów. No i park z drzewami nawet kilkusetletnimi.
Poza tym w Łosiowie jest jeszcze kościół na miejscu joannickiego, do którego niestety udało się nam tylko zajrzeć przez kraty...
Restauracja "Pod Łosiem" nazywa się teraz "Oaza" - szkoda...
Na koniec udaliśmy się na wzgórze widokowo-rekreacyjne (lub coś w tym stylu), z którego mieliśmy szeroki widok na okolicę i nowe boisko (Unia dała pieniądze), na którym właśnie trwał mecz lokalnej drużyny - Pogoni Łosiów...
Wyszło słońce - w powietrzu wiosna... Łosiów jednak brak...
Wróciliśmy "na Brzeg" ("Stacja Brzeg, stacja Brzeg" - usłyszeliśmy z megafonów na stacji).
Jeszcze kawa w Ambrozji i czas wracać do domu. Do tropienia łosia jednak wrócimy...

Zdjęcia z tropienia łosia

- Najważniejszy jest plan: gdzie chcesz dotrzeć, co zobaczyć, z kim się spotkać - powiedział mi niedawno pewien znajomy podróżnik.
- Bzdura! - wykrzyknął drugi (takie mieliśmy właśnie spotkanie podróżnicze). - Plany nie mają sensu. Owszem, można mieć jakieś ogólne założenia, ale najważniejsze jest dać się zaskoczyć. Trzeba zdać się na tak zwany przypadek!
- Nie, nie, nie! - oponował pierwszy. - Sytuacje trzeba prowokować, spontaniczność jest ważna, ale tylko jako odstępstwo od planu, w wyjątkowych sytuacjach.
- Jest dokładnie odwrotnie...
Dyskusja ciągnęła się jeszcze długo i oczywiście każdy pozostał przy swoim, ale mnie - postronnemu słuchaczowi - oba spojrzenia przypadły do gustu. Tak więc wyczekując zaskakujących zwrotów akcji i obrotów wydarzeń, czasem prowokując jedne i drugie, pisać będę. Dla przyjemności.