Znowu śniegu dopadało. Na dworze zrobiło się tak jakoś czyściutko, bo nowy śnieg przykrył stare hałdy śniegowe które zrobiły się już brudne. Jak tu do pracy wyruszyć. Już dzisiaj rower chyba odstawię na boczek, bo pod śniegiem nie widać miejsc zalodzonych. Samochód wyciągać też mi jakoś nie pasowało. Ulice zajęte przez śnieg i nie ma gdzie parkować. Pieszo trochę długawo się idzie, chociaż do pracy mam tylko 1800 metrów. Wybór padł na narty biegowe. I dobrze, bo w pracy byłem dwa razy szybciej niż poszedłbym pieszo. Rano ulice nie odśnieżone, więc biegło się pięknie. Po 500 metrach zrobiło mi się gorąco i trzeba było szalik wrzucić do plecaczka. Całe szczęście, że założyłem cienki skafander. Wszystko było super, oprócz tego, że jazda w większości odbywała się na twardym terenie (chodniki i jezdnie nie piaszczyste). Nie sprzyjało to wbijaniu się kijka w podłoże. Nie dosyć, że kijki hałasowały stukając o asfalt, to jeszcze nie dawały dobrego odepchnięcia. Ale w ogólności jazda była przednia. Śmieszyło mnie jak ludziska się gapili i myśleli co to za dziwoląg zasuwa ulicą.
Gorzej było w drodze powrotnej, bo chodniki w większości odśnieżono. Koła samochodów naniosły sól na jezdnie, co nie sprzyjało dobremu poślizgowi nart. W jednym miejscu to nawet musiałem zdjąć narty. Inaczej wyglądałbym na tym gołym asfalcie jak Bogusław Kobiela, kiedy latem ubrany w ocieplacz zasuwał na nartach po plaży w Sopocie.
A jeszcze gorzej jak sobie pomyślę, co też na mój temat mówią sąsiedzi. Ale chyba już się przyzwyczaili do dziwaka.

Z okazji dnia dziadków dostałem zaproszenie do przedszkola od mojej młodszej wnuczki. Więc jadę sobie moim samochodzikiem. Jest późnawo dlatego jadę trochę ostrzej niż zwykle. Ale są więksi kretyni niż ja. Patrzę co chwilkę w lusterko wsteczne, a jeden taki leci za mną całym gazem. Wyprzedza mnie i kolumnę samochodów przede mną, pcha się na trzeciego między tiry. Te uciekają na pobocza aż pryska śniegiem. A on pruje do przodu niczym nóż rozdzielający dwie warstwy. Cały czas go obserwowałem, bo droga w tym miejscu prowadziła z górki. Nie ujechałem więcej niż 10 km. Nagle poprzedzające mnie samochody awaryjnie hamują. Ja też, a gość za mną żeby nie uderzyć w mój tył, skręca ostro w prawo i prawie wpada do rowu. Co się stało. A no stało się. Samochód leży w rowie na dachu. Ten sam, co pruł jak nóż.
Ale żeby atrakcji nie było za mało to? … jadąc z którejś górki zacząłem hamować silnikiem. Nagle w moim samochodzie coś chrupnęło. Lekko ściągnęło na lewo i dalej jadę spokojnie. W pewnym momencie trzeba było wykonać zakręt. Kierownica postawiła nienaturalny opór i zaczęły się drgania całego samochodu. Acha ! …. Wbił się śnieg między koło, a nadkole. Staję, … rzeczywiście. Biorę saperkę i wygarniam śnieg. Jadę dalej i wszystko jest dobrze. Za chwilkę znowu jakieś łup. Oj tego już za dużo. Znowu staje i oglądam. Nic nie widać. Ruszam …. Stukanie nie ustępuje, a każdy zakręt mówi nie jedź dalej. Już wiem co się stało. Awaria przegubu napędowego. Ale tam wnuczka czeka. Więc spokojnie 70-tką dojeżdżam do celu. Dobrze, że zostało tylko około 10 km.
Po wjechaniu na parking osiedlowy obok przedszkola zrobiło trach i się skończyła jazda. Śnieg na parkingu stanowił zbyt duży opór i przegub nie wytrzymał. Ale co tam. Jest miasteczko, są sklepy i warsztaty. Odbyłem co trzeba w przedszkolu i w miasto. O kurcze! … teraz wszystko jest na telefon. Ale taki telefon co sprzedawca dzwoni gdzieś w Polskę, żebu mu część dosłali. Jeden oferuje, że przegub może być nawet wieczorem. Co mi to daje skoro w domu to ja mam taki przegub. Zostawiam więc swój samochód, pożyczam inny i jadę do domu odległym o 100 km.
Szykuje narzędzia i rano wracam pod swój samochód …. Też dosłownie pod samochód, gdyż trzeba zlać olej ze skrzyni biegów.
Mróz taki sobie jak to dzisiaj, ale co mi tam, jestem cieplutko ubrany. Powiem więcej, główna śruba stawiła taki opór, że byłem przy jej odkręcaniu upocony z gorąca i emocji czy puści. Dwa porządne klucze ukręciłem. Dopiero metoda „na chama” coś dała …. Czyli przecinak i odpowiednio duża waga młota. Ostre walenie w śrubę poskutkowało. Całe szczęście że był mróz, bo przynajmniej śnieg pod kolanami się nie topił. Przy pozycji leżącej wystarczył karton pod plecy. Rach – ciach i po trzech godzinach samochód był sprawny do jazdy. Oj gdyby nie ta oporna nakrętka byłbym skończył o prawie godzinę wcześniej.

Jadę sobie pociągiem, i co? Patrzę na podróżnych. Lubię „podglądać” typy ludzkie.
Tym razem jechałem po południowym pociągiem osobowym tak zwaną elektryczką. Miałem do przejechania około 240 km. Pociąg powoli napełniał się w większości młodzieżą jadącą do szkół położonych w odległych miejscowościach, o czym świadczyły bagaże napełnione różnego rodzaju artykułami spożywczymi. Zaraz z początku usiadła naprzeciwko urocza młoda dziewczyna. Super. Może pogadam. Nic z tego. W uszy powędrowały słuchawki MP3-ki. W ręce wzięła komórkę i zaczęła nerwowymi ruchami przebierać palcami po klawiszach. Ile można wysłać sms-ów. Owa dama klikała bite 2 godziny. Czytałem, ale z zapadającym dniem ciemnawo się zrobiło w tym przedziale, więc przesiadłem się do sąsiedniego bardziej oświetlonego. Tam też dużo młodzieży. Jakiż to był widok. Prawie każdy z nich trzymał w ręku przez cały czas telefon komórkowy. Nie było osoby, żeby co chwilkę nie dzwoniła. Jedna kakafonia przeróżnych sygnałów. A to kot gdzieś miauczał, a to słychać było płacz dziecka, a to karetka jechała na sygnale. Do tego każdy z nich miał słuchawki. Oczywiście każdy grał inną ostrą muzykę. To nic, że mieli tylko słuchawki i sądzili że tylko oni słyszą. Ja słyszałem jedną kakafonię dźwięków. Na dodatek paniusia siedząca obok jadła jakieś bardzo chrupiące fast foody i do tego okropnie śmierdzące. Owe jedzenie się kruszyło przy gryzieniu, więc z biustu co rusz strzepywała okruchy na moje spodnie. Gość siedzący na przeciwko rzucił na stoliczek przy oknie dwie komórki, które odzywały się co chwilkę. On też z nich co rusz wydzwaniał. Jakie to były płytkie i niepotrzebne „gadania”. Np. „cześć …. Stoisz na bramie’ … tak … to dobrze …. Będę tam” itp.
Jakże byłem szczęśliwy jak wyszedłem z tego pociągu. Coś mi się wydaje, że wyrośnie nam głuche społeczeństwo, bo jakie spustoszenie w uchu powoduje 4 godzinne słuchanie głośnej muzyki. A te obyczaje komórkowe?... sam używam od dawna telefonu komórkowego i uważam go za pożyteczny przedmiot. Ale żeby dzierżyć go w ręce przez 4 godziny?