Byłem wczoraj w Starej Gazowni.
Był prezydent, radni niektórzy też.
Ale kiedy czytam, że tak naprawdę z władz miasta nikt nie ma nic do powiedzenia, bo to teren prywatny itp. itd. to nóż się otwiera w kieszeni.
Przeczytałem rozmowę z Grzegorzem Gaudenem na stronach GW i po prostu uściskałbym faceta. Gdyby ktoś wreszcie zaczął słuchać takich ludzi...
Z wielu rzeczy w Poznaniu czuję się dumny. Z naszego zorganizowania, przedsiębiorczości, punktualności, gwary, poczucia tożsamości, z przynajmniej kilku inwestycji i pomysłów kulturalnych. Ale niestety muszę przyznać, że często brakuje nam polotu. Jesteśmy tak skostniali w naszych zwyczajach i przyzwyczajeniach, że ciężko nam się przekonać do czegoś nowego. To jednak jeszcze nie tak poważna sprawa.
U nas brakuje poczucia, że inwestycja w kulturę, oryginalną architekturę, symbole to jest dzisiaj priorytet. I nikt przecież nie żąda od miasta zaraz pieniędzy, ale zaangażowania się w sprawę. W stworzenie dialogu społecznego, w stworzenie wizji i szukania ludzi, którzy tę wizję będą chcieli rozwijać i finansować.
Dlaczego przyjmuje się optykę sport albo kultura? (albo jakąkolwiek inną dychotomię) To fałszywa alternatywa. Dlaczego nie można realizować obu spraw na raz? Więcej, dlaczego jedno nie może wspierać drugiego?

Lubię ten widok na Długą (i kawałek Ogrodowej). Niezwykła perspektywa.
Kiedyś mieszkali tam mój Pradziadek z Prababcią.
Moja Babcia się tam urodziła.
To moja ulica wspomnień. Rodzinnych, choć nie zawsze moich.
Ulica barwna od szyldów sklepów i zakładów.
Chleb od Frącka.
Kościół Przemienienia Pańskiego.
Bernardyni.
Szpital.
Przebudowują teraz skwer na rogu ze Strzelecką. Będzie miejsce na krótkie spacery, na trochę zielonego oddechu w centrum.

Wschód słońca na Ogrodowej.
Ostatnio rzadko chodzę tą ulicą, choć kiedyś robiłem to częściej. Od Rynku Szkolną, Krysiewicza i do Ogrodowej, obok parku.
Ciągle liczę na to, że Park J.H. Dąbrowskiego zostanie uporządkowany. Ten biały grys na ścieżkach utrudnia chodzenie. Zieleń rośnie trochę dziko.
Lubię Stary Browar. Dobrze, że jest.
Ale takie zdania jak: Przylegający do Starego Browaru park im. J.H. Dąbrowskiego zyskał nowe oblicze, dzięki wzorcowo zaprojektowanej przestrzeni. na oficjalnej stronie Browaru chyba są trochę na wyrost.
Może i przestrzeń Browaru została wzorcowo zaprojektowana, ale parkowi jeszcze wiele brakuje. Ostatnio widziałem, że zaczęto sadzić krzewy przy Pasażu od strony parku. Może to pierwszy krok w dobrą stronę.

Póki co, patrzę na różowiejące słońcem chmury między zimowymi gałęźmi drzew. I biorę głęboki oddech.

Chodzę tą ulicą prawie codziennie.
Widzę jak się zmienia.
Jak wreszcie widać efekty remontu jednej z kamienic (kiedyś mieścił się tam sklep zielarski, lecz któż to pamięta...).
Jak postawiono fragment muru mający zaznaczyć niegdysiejsze miejskie obwarowania. Póki co służy młodzieży do siedzenia.
Jak z synagogi znikł napis Pływalnia Miejska i całe szczęście. Może kiedyś wróci tu żydowski duch...
Jak fryzjer zmienił godziny pracy i kończy teraz wcześniej, bo o 19.
Na Wronieckiej jest spokojnie. Kilka restauracji i kawiarni. Pojedyncze sklepy. Ciekawe, że tuż obok, na równoległej Żydowskiej życie aż tętni.
Wroniecka - łączy Stary Rynek z drogą na Wzgórze św. Wojciecha lub Bóżniczą i Grochowymi Łąkami. Ulica na spokojny spacer. Bez zgiełku.