Jesteśmy niby drobinki piasku, przebijamy się przez jak najmniejsze szczeliny by szybko i sprawnie uciec ze ślepego zaułku.
Czemu....?, boimy się bliższego kontaktu z drugą osobą, czy nie jesteśmy jeszcze gotowi?
Czy może nie potrafimy żyć w wspólnocie z drugą osobą?
Czy wypełniamy sobą wszystkie wolne przestrzenie - jak piasek - i poddajemy się magicznej chwili i pytamy co dalej....?

"...Nic nie jest tak nudne, jak być zamkniętym w sobie samym, a nic nie daje tyle pogody, co zwracanie uwagi i energii na zewnątrz." (Bertrand Russell)

.....będziemy wysyłać całe pokłady energii na zewnątrz, może - my drobinki piasku będziemy odbijać magicznym światłem i ciepłem na około. Tego życzę wszystkim