Ola mówi, że mam pić wodę, że to oczyszcza i nawilża; mówi, że mam suchą skórę i gardło, że tak właśnie organizm dopomina się o swoje, i że trzeba mi go regularnie podlewać. Koniecznie.
Ola mówi: pij, pij, pij...
bo jak nie
to zaraz mnie
we dwa kije..:-)))))

A ja na to, że wiem, ale, że zapominam kupować, że nie ma mi kto polewać i usprawiedliwiam się, że herbat dużo piję… I wymyślam na głos jakby tu ułatwić sobie życie…

… Szkoda, że nie mogę pić całą sobą, jak kwiaty – snuję. Chłonąć wilgoć skórą, gdy tylko organizm odczuje jakiś brak (Ha, dwa, lub O) albo, ot tak mimochodem, absorbować ją przy każdej nadarzającej się do popitki okazji, np.: pada deszcz, leje jak z cebra, a ja zamiast złorzeczyć - wystawiam dłoń spod parasola i gul, gul, gul palcami…Wpadam po kostki w kałużę i o cholerrr… ale chwila, chwila … nie ma tego złego, bo chlupocząca w zatopionych butach stopa staje się stopą chłepczącą, kojącą pragnienie…chlup, chlup piętą. A prysznic?– nawilżałby od głów do stóp, napełniając mnie wodą gwałtownym strumieniem, jak kocioł parowozu…– prawdziwa orgia dla opoja…;-)

Ola się śmieje.
- Po prostu pij wodę – mówi – to wcale nie takie trudne.

A mi jeszcze chodzi po głowie myśl rzewna, że szkoda, że nie potrafię w ciągu kwadransa wpompować w siebie 100 litrów;-)) Że nie mogę jak wielbłąd – na zapas się nachłeptać…;-)


Łyk wody jest życiu niezbędny, zaraz po oddechu… jak to możliwe, że o nim zapominam?

PS.:
Zgodnie z daną obietnicą - nabyłam balot wody.
I piję, i sączę, i żłopię
ustami
No już trudno.:-))))

Dziś - za Wasze zdrowie!
Za Twoje Katarina też;-))))))