Zaraz wyrzucę kalendarz do kosza.
Nie potrzebuję go.
Mój organizm SAM wie, kiedy ma przycupnąć, kiedy usiąść wygodnie, a kiedy leniwie kanapowo na części się rozpirzyć. ;-))))) Nie musi widzieć czerwonego światła w terminarzu.

Już teraz wyraźnie czuję na karku oddech długiego weekendu (pachnie ściętą trawą, gdybyście nie wiedzieli;-)))) Moje ciało inteligentne przyzwyczaja się do odpoczynku. Żeby ochronić mnie przed szokiem – już teraz moja dłoń genialna odbiera co drugi telefon i sięga jedynie po co drugi segregator. Oko bystre omija łukiem monitor i rzuca się częściej na drzewa za oknem; zmyślne nogi co i rusz przytupują pod biurkiem; płuca lotne wzdychają, a tyłek, też całkiem łebski!, nierzadko odczepia się od krzesła i spaceruje sobie po biurze i przyległych korytarzach;-))))

Myślę, że za kilka godzin będę gotowa spojrzeć wypoczynkowi prosto w twarz. Ha! Nie przerazi mnie pojemność jego ślimaczej muszli. W tej kwestii nie znam umiaru.
Pochłonę go z łatwością.
Na raz.
Ze smakiem.
Z głupią nadzieją na repetę.

:o)

Przyjemności
:*

PS.: a gdyby tak łyżeczką wolne dni kosztować…
na dłużej by starczyło…?