Przedstawienia, w których czasem usiłuję grać rolę srogiej - nigdy nie trwają długo i większych sukcesów nie odnoszą, bo zbyt łatwo daję się rozbroić. Czasem nie zdążę się rozkręcić, czasem na scenę jeszcze dobrze nie wyjdę – a już leżę.

Odbieram telefon.

Pan: Dzień dobry, ja chciałbym skontaktować się z Panem _Z.

BabaJaga (nabiera powietrza, żeby surowo podać numer służbowy)

Pan: Czy mógłbym dostać numer jego telefonu komórkowego?

BabaJaga (nabiera powietrza, żeby powiedzieć z nutą nagany, że takich numerów NIE rozdaje)

Pan: Bo ja jestem jego kolegą...

BabaJaga: ?!


Spalona! Przyznaję. Nie byłam przygotowana.
Nie znam odzewu na to hasło.;-))))
Przez głowę przeleciało mi migiem:

1. I co z tego?
2. I nie ma pan jego numeru?
3. A ja koleżanką, miło mi. Pójdziemy na kawę?
4. Zuzanna lubi je tylko jesienią…

Nie wiem dlaczego, ale żadnej z w/w odpowiedzi nie zatrzymałam...
Ale nic nie szkodzi. Zamiast zastosować głupią odzywkę – zawsze można wybuchnąć głośnym śmiechem i nim skompletować swój brak profesjonalizmu;-)))))) No brawo dziewczyno!

Oj no, bo przychodzi czas, że powietrze z płuc spuścić trzeba;-)))))

„Bo ja JESTEM JEGO KOLEGĄ.”
No naprawdę…;-)))
A ja alfą i omegą…;-P

PS. Chociaż czym to jest w porównaniu z oburzonym damskim głosem: „ależ ja, proszę panią, jestem jego prawie narzeczoną” – który usłyszała w słuchawce moja koleżanka, nękana w podobnej sprawie;-)))))))