Refleksyjnie po weekendzie...
Czy jestem Homo Viator?
Czy jestem człowiekiem drogi?
Pielgrzymem przez życie "w drodze do..."?

Nie wiem choć przyznam, że bardzo bym chciał...

Tak, lubię podróżować...
I wcale mnie nie kreca te Wielkie Podróże...
Wszystko co chciałem "gdzieś tam" zobaczyć - zobaczyłem...
Dziś, po tym długim, p[ierwszym takim od lat, weekendzie na myśl nasuwa mi się jedno...
Polska, ta dzika, nieznana i egzotyczna, jest piękna...
Krajobrazem...
Przyrodą...
Ludźmi...
Przede wszystkim ludźmi...

Sympatycznie było posiedzieć na kawie w zagubionym zajeździe koło Kościerzyny...
Mimo wszystko miło było posłuchać o problemach właścicielki baru w Kątach Rybackich, czy o zyciowej tragedii (bo jak inaczej nazwać skazanie niewinnej osoby) stróża rezerwatu archeologicznego w Odrach...

Wystarczy tylko zamknąć usta i otworzyć uszy by poznać to, czego nie napiszą w żadnej książce, ani żadnym przewodniku...

Z górą 4 lata temu potrzebowałem by odciąć się od swiata...
Zapomnieć o ludziach...
Odejść, przepracować siebie, wyleczyć duszę...
Odcinałem ludzi od siebie...
Kończyłem znajomości i przyjaźnie...
Często z bólem w sercu...
Zawsze z kamienną twarzą...

Może i to nie było najlepsze, wiem...
Może można było inaczej...
Jan ie umiałem - musiałem ratowac siebie, przed... sobą samym?

Dziś wiem...
Czuję...
że choć bardzo się starałem, kilka osób nie uciekło...
Odeszli na bok, nie rozumiejąc być może co się dzieje, nie akceptując tego, ale godząc się i szanując...

Dziękuję...
Dziękuję i przede wszystkim przepraszam...

Dziękuję M. - najfajniejsza Poznanianko świata :)))
Dziękuję I. - dobrze mieć bratnią duszę :)))
Dziękuję J. - ty już wiesz za co :)))

Czy mogę Was nazywać przyjaciółmi?
Bardzo bym chciał, ale... nie mam chyba do tego prawa...

Kończąc...
Czytaliście Tolkiena?
No, to pewnie i to znacie...

"A droga ciągle wiedzie w przód,
Od drzwi przy których się zaczęła..."

Życie jest piekne, bo można iść i wracać...