Moje uszy mogę śmiało porównać do kur. Choć prowadzę je boczkiem – zawsze w ostatniej chwili rwą się nieproszone na środek drogi ;-)))Wczoraj znowu zostały potrącone, bo trafiły na trasę przebiegu pewnej konwersacji.

Poniższą scenkę wyrywam z wczorajszego dnia, z godziny popołudniowej, z tramwaju numer 6, gdzieś tak z okolic AWF.

Wchodzi dwójka dzieci (ok.10 lat). Chłopiec zostaje w tyle wagonu – dziewczynka wysuwa się na przód i staje przy pierwszych drzwiach.

Chłopiec: Adeeelaaaaaaaaaa, zaraz wysiadaaaaaasz?!

Adela: Wysiaaaadaaaaaaam. Teraz. ZARAZ. Chybaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!

Chłopiec: Adelaaaaaaaaaaaa! Pocałuj mnie w oko!

Adela: A ty mnie w dupę!

Chłopiec: Pocałuj mnie w oko!

Adela: A ty mnie w dupę!

Chłopiec: W oko!

Adela: Dupę!

Chłopiec: W oko!

Adela: Dupę!

Chłopiec: W oko!

Adela: Dupę!

Chłopiec: W oko!

Adela (której chyba się znudziło): Zamknij mordę!

Chłopiec (który nie wie, co to nuda): A ty mnie w oko!

Adela: Zamknij mordę!

Chłopiec: W oko!

Adela: Zamknij mordę!

Chłopiec: W oko!

Adela: Zamknij mordę!

Wysiedli.
Ja też wysiadam.:-)))

Na pobocze
i zieloną trawę:o)