Rower, rowerek, rowereczek!, ten pachnący podczas jazdy wilgotną ziemią wiosenny wiaterek, rozhulane szczątki niekontrolowanych myśli, ich pęd bezładny, jakieś natrętne melodyjki, pewnie krajowe, bo po angielsku, i że wziąłem kredyt, muszę spłacać, a nie mam taczki, zamiast mięśni cukrowa wata, zbyt długa przerwa, jeszcze boli, kurczę!, jak on się nazywał ten Andrzej ze szpitala, o, właśnie, Andrzej!, złota rączka, człowiek, który z dwóch beczek zrobi trzy identyczne, i jeszcze mu zostanie garść śrubek, sprężynka i na dwa piwa, leżał obok mnie, generalnie dolegały mu po Świętach kac i trzustka, nie wiadomo co bardziej, po dwóch takich tygodniach nikt by nie wiedział, tylne koło za miękkie, bandaż, przerzutka, rozkoszny mętlik i chaos. Małe krzyżyki widoczne na zdjęciu obok nie są planem sytuacyjnym „cytadelskiej” nekropolii, lecz dokumentacją zniszczeń dokonanych na mojej kończynie dolnej ręką monopolistycznego ZOZ (legalnej bojówki NFZ) , w imię ratowania mego zdrowia. Ale ja nie dałem się zwieść, bowiem cóż stanęłoby im na przeszkodzie, gdyby dla zwiększenia kwoty refundacji zechcieliby, np. odjąć mi tę nogę? Korwin-Mikke to zbyt mało. Otóż pozwoliłem sobie umieścić tak drastyczne zdjęcie w proteście, ale i w akcie bezradności, odwołując się do konwencji wykreowanej przez niemieckiego Bild'a w latach sześćdziesiątych – kontynuowanej z powodzeniem przez takie tuzy opisu rzeczywistości, jak Super Expres, czy Fakt – nie mogąc równocześnie konkurować ze swobodą wypowiedzi fotograficznej kolegi Ażuczka. Chodziło mi o zwrócenie uwagi na istniejący w naszym kraju problem operowanych prawych nóg. W czym jest on mniej ważny od hekatomby polskich żab ginących po kołami naszych aut? Odpowiadam. W niczym. Tyle we wszystkim wagi, ile naszych emocji. A co jest ważne? Aaaa!, to już proszę siebie pytać. Ja chciałbym, np. wskoczyć na sinusoidę o maksymalnej długości wzrostu, a w nieuniknionych momentach spadku mieć pod ręką przynajmniej małą latareczkę. I świecić. Mimo wszystko :)