- Po ile truskawki i czemu tak drogo? - zadaję dla oszczędności dwa pytania w jednym.

Skonfundowany sprzedawca przerwał wykładanie warzyw i spojrzał na mnie dziwnie. Założę się, że nawet nie przypuszczał, że znajduje się w tak wzniosłym stanie, a w każdym razie w tak wzniośle nazwanym.

- Siedem pięćdziesiąt - odparł po dłuższej chwili wgapiania się we mnie i strząsając z siebie wrażenie otumanienia.

- A, to jeszcze nie tak źle, poproszę. Ale bez tych zielonych.

Sprzedawca zawisł z nieruchomą ręką nad koszem z zielono - czerwonymi owocami i niemalże płacząc, dyszkantem wypiszczał histerycznie:

- To co ja mam z tym zrobić??!!

- To po coś pan brał takie niedojrzałe, skoro wiadomo, że nikt tego nie kupi? - pytam bezlitośnie, jak jakiego początkującego adepta sztuki kupieckiej.

- Ale one były ładne! Nawet pani sobie nie wyobraża - broni się co sił, ukradkiem ocierając niesforną łezkę.

No dajcie spokój. Wiesz, ja też kiedyś byłam ładna. Ale chociaż nie wiem jakbym Cię o tym przekonywała - nie uwierzysz.

Tak samo mnie było trudno. Bo co? Były czerwone i zzieleniały?? Ze złości, czy jak?!