Budzę się rano skoro świt o dziesiątej, patrzę, a w moim łóżku pasażer na gapę.

Starsza, zwinąwszy się w kłębek, udawała, że jej tam w ogóle nie ma.

Wtuliłam się w jej plecki i zaczynam poranną serię łaskotek, mizianek i przytulanek.

Mała chichocze w poduszkę, bo przecież jej tu nie ma i nie może jawnie.

Ujawnia się dopiero po chwili, kiedy łapię ją w gardę, zaplatając wokół niej lewą nogę. Tego już jest za wiele, więc słyszę zniecierpliwione:

- Weź tę kakusową nogę, bo mnie całą podrapiesz.

Noo, wiecie państwo!