No, no, jestem pod wrażeniem. Całkiem zgrabna muzyczno - taneczna historyjka wyszła. I ja też zadowolona żem wyszła.

I albo moje pociechy dojrzalsze się stały, albo opowieść lepiej skonstruowana niż spektakl widziany ostatnio, bo siedziały prawie jak trusie.

Tytułowa dziewczynka świetnie dobrana, przystojny młodzian - niczego sobie, zakochana para - raczej przekonująca, łobuziaki i rozchichrane uczennice - też dobrze się spisali.

Warto o tym napisać, bo to dopiero uczniowie szkoły baletowej i na dodatek mieli na scenie słabego sprzymierzeńca - śliską podłogę. Dobrze, że tylko się po niej ślizgali, a nie połamali sobie nóg.

Moje pociechy co chwila komentowały bieżące wydarzenia, doprowadzając pobliską publiczność na szczęście nie do szewskiej pasji, tylko do szczerych uśmiechów.

I tak, kiedy dziewcznynka zaczęła tańczyć, starsza zdziwiona spytała szeptem:

- Co ona robi? Tańczy?? Eeeee, nie umie! - zakończyła tonem znawcy.

Ujawniła też swe dobre serce, chcąc dopomóc nieszczęsnej i podczas gdy bohaterka miotała się po scenie, próbując sprzedać nikomu niepotrzebne zapałki, starsza spytała z nadzieją:

- Mamaa, a my weźmiemy?

Choć znała tę bajkę nie od dziś, chciała odmienić los biednej dziewcznynki. Taka wrażliwa! Po mamie :]

Młodsza za to komentowała wystrój auli, na szczęście dopiero pod koniec występu.

Wiecie, że jedno z malowideł na ścianie wygląda jak mydło?

Nie?? To koniecznie się tam wybierzcie. Najlepiej przy okazji kolejnego występu z udziałem Orkiestry Kameralnej Polskiego Radia Amadeus.

I to wcale nie jest old scool'owe, mówię Ci.

Nawet jak się jest częstym bywalcem Mc Donald'sa warto fundnąć dzieciakowi trochę wyższej coolturki.

A może zwłaszcza wtedy?