Dzieci poznają świat nawet bez konieczności opuszczania domu. Wszędzie ich pełno, wszędzie wśibiają swoje małe zadziorne noski i do wszystkiego wkładają paluchy, często z niechcianym skutkiem, jako efekt końcowy.

To bywa niezmiernie irytujące, zwłaszcza kiedy próbujesz ustalić granice mówiąc: to moje - nie rusz, to twoje - ja nie ruszam, a potem i tak widzisz przeryte szuflady, powyciąganą biżuterię i swoje majtki w szufladach na bieliznę dziecięcą.

O jakiejkolwiek intymności możesz zapomnieć. Dzieciaki widzą i słyszą wszystko bez supernowoczesnego sprzętu. Inwigilacja na najwyższym poziomie.

Dłubiesz w nosie - zaraz lecą i grożą palcem, puścisz bąka -musisz przepraszać wielokrotnie i bić się w piersi, jeśli tego nie zrobiłeś wcześniej lub składać pisemne odwołanie od jawnych oszczerstw.

Nawet choroba któregoś z członków rodziny nie gasi w moich babuchach - wścibuchach chęci poznania. I mają przewagę, bo człowiek ledwo żywy, powalony wirusem żołądkowym nijak bronić się nie może.

Jedyny zryw, na jaki go stać, to zryw w jedynym słusznym kierunku. Potem już tylko zgon.

A dzieciaki, jak te muchy, nie dają się odgonić od atrakcji i z wielką żarliwością w cienkich głosikach proszą:

- Tati, mogę popatrzeć, jak wymiotujesz?

A kiedy ledwo widzialny gest odganiający nie przynosi skutku, a żołądek robi sobie jaja, słyszysz kolejne zaciekawione pytanie:

- Już zwymiotowanie ci idzie? Chcę zobaczyć!

Taaak. Dzieci, ach dzieci! Nawet pochorować godnie nie dadzą.