och Panie Moby...., pewnie nie da Pan wiary, ale jednak to pewne - osiągnęłam Pana poziom smutku i nostalgii.

Żałoba narodowa nie powinna ciągnąć się cały tydzień. Nie należy na tak długo przykrywać kirem kraju, który, dopiero co, pożegnał okropną zimę i jeszcze nie golnął sobie odpowiedniej dawki słońca. Tygodniowa żałoba w takim kraju - bez potencjału zieleni, bez jakiegoś zaplecza pogody ducha - to pierwszy stopień do narodowej depresji.

Mój kres wytrzymałości nadszedł w środę i w środę odłączyłam się już od orszaku żałobników. Niestety ten manewr niewiele mi pomógł, bo nawet z dala od konduktu dochodziły mnie natchnione rozmowy, a z nimi, co gorsza!, towarzysząca muzyka. Tak. CO GORSZA! MUZYKA. Niestety jestem chora z przedawkowania muzyki poważnej, rzewnej, patetycznej, pełnej zawodzącej tęsknoty, żalu, goryczy, smutku i nostalgii… Tej cudnej skądinąd (w rozsądnych dawkach) muzyki tworzącej podkład do refleksji i zadumy - mam serdecznie dość. Przejadłam się. Moją krew zatruwa płynący weń marsz żałobny Chopina. Jestem zmęczona. Poziom decybeli patosu przekroczył próg mej tolerancji.
Dlatego cieszę się, że ten tydzień dobiegł końca. I cieszę się, ze prezydent USA do nas nie doleciał. "W takich chwilach wszyscy jesteśmy Polakami" – rzekł ci on, a ja rzeknę - w takich chwilach Polacy stają się Amerykanami. Dlatego dobrze, że go tu wczoraj nie było. Patosu i uniesień dość i bez jego sensacyjnej obecności.

Nie wiem, jak Wy, ale ja rozpoczynam detoks.
Bez szaleństw.
Na przystawkę Robin Thicke.
I, zamiast do różańca, poproszę kogoś do tańca:)

dobrego dnia:)