Zrobiłyśmy sobie wieczorek filmowy. Uprażyłyśmy michę pop corn'u i dawaj, oddawać się rozpuście.

Naprzemiennie sięgałyśmy po śrutę, gapiąc się w ekran telewizora niczym zahipnotyzowane.

Łap. Chrup, chrup, chrup. Cap. Chrup, chrup, chrup. Łap ....

Po dziesięciu minutach bezustannego sięgania, zaczęłam wyczuwać niewypstrykane ziarna.

Próbowałam kilka pogryźć, ale ponieważ były zbyt twarde, poobgryzałam co się dało do okoła, a "kosteczkę" wrzuciłam z powrotem do miski i zaniechałam konsumpcji spożywczej na korzyść kulturalnej.

Po kolejnych minutach z letargu wyrwało mnie chrupanie.

Co ona tam jeszcze mieli? - myślę sobie i spoglądam zdumiona na koleżankę, która sięgała po to, co moje szczęki nie zdołały przeżuć.