Myślałam, że moje dzieci nie są w stanie już mnie zaskoczyć, ale chyba powinnam przestać myśleć.Najlepiej w ogóle. Bo, naprawdę, dajcie spokój!

Młodsza wprawiła mnie niedawno w osłupienie, niewinnym pytaniem.

Siedziałam sobie właśnie niczego nieświadoma nad książką, gdy skradając się na paluszkach, wyrosła nagle przede mną mała dziecięca postać, a wraz z nią dopadło mnie kolejne zdziwienie.

- Natemperujesz mi uszy?

Automatycznie chciałam udzielić najczęstszej odpowiedzi, wydobywającej się ze mnie w takich przypadkach, czyli "yhy", ale mnie tym razem przystopowało.

Nawet oderwałam się od lektury, bo wizja temperowania dziecku uszu była silniejsza od akcji toczącej się na łamach książki.

W myślach robiłam przegląd odpowiednich temperówek i wyobrażałam sobie, jakby mogły wyglądać takie natemperowane uszy, kiedy z zamyślenia wyrwał mnie głosik zniecierpliwionej już młodszej.

- No, natemperujesz?! - spytała ponownie wymierzając we mnie i dźgając powietrze patyczkiem do czyszczenia uszu.