Zaczepione tyłkami o hak orczyka, jechałyśmy w górę stoku, gawędząc radośnie.

Właśnie wzorem jednego z bohaterów książki Jerome'a rozentuzjazmowana "odświeżałam mrożącą krew w żyłach historię, której za każdym razem dodawałam nowych kolorów", kiedy w najmniej oczekiwanym momencie towarzyszka mnie opuściła.

Nie, nie. Nic z tych rzeczy! Nie miała dość mojej niezmiernie ciekawej opowieści, ani mnie samej, jakby się co niektórym mogło wydawać.

Po prostu. Wsłuchana całym jestestwem wpakowała się na jakąś muldę i zleciała po cichutku, podczas gdy ja jeszcze chwilę tokowałam i zaśmiewałam się do łez.

Zdziwił mnie dopiero brak reakcji z jej strony, a za chwilę jej samej.

Taaak. Bo wiecie, ja umiem bardzo ciekawie opowiadać. Naprawdę.

A te teksty tutaj pisze moja siostra bliźniaczka, dlatego takie słabe.