Boże, gościu zamknij paszczę! - pomyślałam w duchu. Przecież to jest nie-do-wy-trzy-ma-nia!

Dlaczego? Dlaczego?? Dlaczego muszę tego wysłuchiwać?! Jakaś miernota katowała mnie właśnie swoimi wokalnymi usiłowaniami, za nic mając cierpienie bliźniego.

Ten ktoś "śpiewał" tak namiętnie, jak i okropnie, a mnie łeb pękał.

I w momencie, kiedy usłyszałam już pierwsze trzaskające szwy czaszki - obudziłam się.

Niefortunnym wokalistą okazał się mój własny mąż, smacznie sobie pochrapując (chrrrrr psi, chrrrrr psi).

Sama nie wiem co lepsze? Nieudany artysta, którego można zakneblować, czy chrapiący mąż?