Najgorszy jest świt...
Przebudzenie...
Ucieczka ze snu w jawę, codzienność dni...

Nieustannie zapominam o zyciu w ciągłej świadomosci śmierci, a przecież to tak naprawia perspektywę patrzenia na ową, okrutną czasem, codzienność...

Trzeba walczyć o każdy dzień...
Wykuwać wręcz każdy krok i mówić sobie wieczorem: "starałem sie zrobić wszystko co mogłem, to był dobry dzień".

I nieustannie pamietać o śmierci...