Wracałyśmy z imprezy studenckiej drogą prowadzącą obok cmentarza. Był późny wieczór, czyli cieeeemnooooo.

No i idziemy, idziemy i idziemy, dodając sobie animuszu wesołymi historyjkami, ale każda co jakiś czas niby to mimochodem obraca się niespokojnie za siebie.

Niewiele myśląc, wydałam nagle z siebie krótkie ale znaczące:

- BU!!

Po czym goniąc rozhisteryzowane, piszcząco - wrzeszczące towarzyszki, wołam:

- Pooooczeeekaaaaajcieeeeee!!! To tylko jaaaaaaaaa!!!

Nie słyszały. Wiecie, jak to w spanikowanym stadzie. PopędziłyY ... jak dzikie.

Może jeszcze biegną. Nie wiem. Nie nadążyłam.