A więc znów jestem sam na sam z portierem.
A to znaczy, że
oto nadszedł dzień, mój ostatni dzień pracy w tym roku. Skłamałabym pisząc, że na skrzydłach tu leciałam (chociaż w taką ślizgawicę, by się przydało), ale uczciwie przyznaję: wstawało się łatwiej. I pociąg jakiś taki fajniejszy, punktualniejszy, a nawet i cieplejszy przyjechał. I, co najważniejsze: pełen pyszności - rozmów o bliskich planach kulinarnych. Dla nich zawsze rezygnuję z drzemki i wytężam słuch, bo - mimo, że wtedy zazwyczaj zaczyna mi burczeć w brzuchu – UWIELBIAM JE. Moje uszy oddychają po prostu kursującymi po przedziale przepisami, świątecznymi opowieściami o przygodach z choinkami i karpiami…

Naprawdę święta tuż, tuż.
I wszyscy są tacy mili i ca(cy)li w zapachu goździków i cynamonu…

Nawet kolej pokazuje ludzką twarz. Widziałam ją. I Wy też możecie zobaczyć. Nad dworcem (tuż nad upartą Kasią Bujakiewicz) zawisł plakat „Poznań welcomes Taize”, co, jeśli prawidłowo interpretuję, znaczy iż PKP gotowe jest przyjąć w swe dworcowe podwoje paru pielgrzymów na nocleg, si? Pewnie bardzo liczą na ocieplenie, które do czasu przyjazdu gości usłużnie osuszy hole. Zaprawdę - bez błota, zwałów śniegu, kilkumetrowych kałuż i polegującego wszędzie szlamu - mogą one zaprezentować się nadzwyczaj godnie, a nawet i zachęcająco.

Nawet pogoda… mam spostrzeżenie takie, że warto było przetrzymać te kilka dni (tfu na psa urok) mrozów, bo dziś wychodząc z domu można się poczuć zgoła wiosennie. Bardzo mi miło.

I tylko chodniki, psie krwie, nie dopasowały się do nastroju. Do cna sparszywiały. Ślisko jest niemożebnie. W sumie szkoda, że pośniegowe błoto to nie jakowe złoto. Wtedy (futra by nie mokły kotom;))) ha, to też, a taki - dajmy na to - Luksemburg niegodzien byłby złotego pyłu z naszych butów omiatać.
:)

No to co?
Ostrożnym krokiem pingwina dobrnęłam chyba do końca.
Może jeszcze tylko
Wesołych Świąt Łotrzyki
A i dalej niech też wesoło, a nawet weselej niż w tym roku, Wam (i mnie takoż:) będzie.

Trzymam za to kciuki:)
buźka*