Jak wiadomo wszem i wobec, kobiety w ciąży mają zachcianki. Złośliwi dodadzą, że nie tylko w ciąży ...

Mnie się to również w owym stanie przytrafiło i była to nawet nie tyle zachcianka, co nadzwyczajny głód. Aby go zaspokoić jak najprędzej udaliśmy się z mężem do najbliższej włoskiej restauracji na "Te" (nie podam pełnej nazwy, bo jeszcze mnie oskarżą o lżenie marki), co okazało się ..... E, zresztą, sami przeczytajcie.

Nie było całkowitym przypadkiem, że wybrałam akurat tę jadłodajnię. Zdarzyło mi się tam parokrotnie dobrze zjeść, więc dlaczego by i nie tym razem.

Wchodzimy więc, zajmujemy miejsca, kelnerka podaje menu i ... brudne sztućce, wrrrr i czekamy.

Z początku cierpliwie, rozglądając się leniwie. Po chwili uważniej, dyskretnie zaglądając do talerzy sąsiadom (którzy, jak zauważamy, zamawiali po nas a JUŻ dostali!), by w końcu nerwowo wiercąc się, rzucac wymowne spojrzenia w stronę kelnerki.

Kelnerka spojrzenia miała za nic, widocznie była już do nich przyzwyczajona, postanowiłam więc pofatygować się osobiście.

Idę - zawyrokowałam, bo jak baba w ciąży głodna, to zła. I niecierpliwa. A ja w szczególności.

Musiałam wyglądać jak bojownik sumo, szykujący się do ataku, bo jeszcze zanim zadałam pytanie, kelnerka odwróciła głowę w stronę kuchni i beznamiętnym tonem typu "a nie mówiłam, że przyjdzie?" zagaiła do kucharza:

- No, powiedz pani ile ma jeszcze czekać.

- Cztery minuty - usłyszałam zapewnienie, które nie wróżyło spełnienia obietnicy.

Wróciłam mimo wszystko do stolika, bo zawszeć to jeszcze jakaś nadzieja...

Włączyłam stoper i ze ściśniętym żołądkiem i zgrzytającymi zębami, obserwowałam uciekający czas i marzenie o posiłku.

Po określonych czterech minutach wstaliśmy, udając się do wyjścia. Taka byłam naelektryzowana złą energią, że bałam się dotknąć klamki, żeby mnie nie pokopało, zresztą .... sama byłam gotowa kopać, co popadnie.

- Też bym na państwa miejscu nie czekała - pożegnała nas zndzona kelnerka, niedbale oparta o ladę, szarmancko cykając przez zęby dla podkreślenia wypowiedzi.