- Ty świnio! Tyy świniooo! - ryczał mąż, to strzepując palcami dłoni, to je czule tuląc do własnej piersi, to znowu dmuchając na nie i całując pieszczotliwie.

Nie, no wiecie?! Pewnie bym się obraziła na taką impertynencję wymierzoną bardzo bezpośrenio, ale nie mogłam, bo się śmiałam.

Moje, godne pożałowania zachowanie rozjuszało go jeszcze bardziej i klął na czym świat stoi, co u mnie powodowało kolejną salwę śmiechu.

Niechybnie strzeliłby mnie w kudłaty łeb, gdyby nie fakt, że prowadziłam samochód.

Ale w końcu, co? Po co pchał paluchy za otwartą szybę?? Pomyliły mi się przyciski do zamykania, a on zaraz, że specjalnie .....

Mężczyźni, ech! Słabi jak niemowlęta.