Wychodzący właśnie sąsiad zauważył, że zmierzam obładowana siatami w kierunku naszej wspólnej klatki schodowej i pędząc z rozwianym włosem jął był szarmancko otwierać odrzwia. Nawet skłonił się nisko niby szambelan, grzywką zamiatając kurz.

Nie pozostało mi nic innego, jak rozpłynąć się nad jego uczynnością i stylem wersalskim, o jaki w dzisiejszych czasach jakże trudno.

I zanim skończyłam te moje "achy" i "ochy", sąsiad nadstawił dłoń i wychrypiał:

- Dwa pięćdziesiąt!

- Ech, sąsiedzie - westchnęłam, aż się siaty niebezpiecznie zakołysały. Ale pan efekt zepsuł!

Dwa dni później, to ja byłam pierwsza przy drzwiach, a sąsiad z rozwianym włosem, o mało nie łamiąc nóg pędził, żeby jeszcze skorzystać z otwartych drzwi.

Widząc jego trud, przytrzymałam łaskawie drzwi szelmowsko się przy tym uśmiechając.

Bystry sąsiad od razu wywęszył, że pewnie też będę sobie chciała jego kosztem dorobić i zawahał się przez chwilę, zanim wszedł.

- Acha, pewnie teraz pani będzie chciała odrobić sobie dwa pięćdziesiąt?

- Jasne - odparłam - ale ja w euro.

Na tak jawne zdzierstwo sąsiad postanowił sam sobie otwierać drzwi i zrezygnował z moich usług.