Po wczorajszym spacerze po mieście
już wiem o czym był film „Wielki Szu”
to film o big bucie.
O bucie, w którym ktoś z więźnia uciekł
i o bucie, który miał problem z zzuciem.
A ja jestem gęsią, co ma problem
z angielskim truciem.
:))

Kluczem do wszystkiego jest jak zwykle umiar. Umiar i prostota (pozdrawiam mego kota;)))

sama czasem wtrącam obce słowo i (dodam, żeby notka była bardziej a’propos;))) sama czasem przeklinam. Ale wlewam sobie, że jednak trzymam dobre proporcje i te wtręty stosuję zawsze jako przyprawę a nie danie główne. Bo tak jak przekleństwo stosowane zamiast kropek i przecinków ładuje bliskie otoczenie złymi emocjami i tworzy marną rzeczywistość, to dajmy na to wyjątkowa, porządnie wibrująca cholera uwalnia zęby od konieczności zgrzytania i skwierczy w powietrzu w niwecz rozpuszczając negatyw.
Aż miło!

U ha, ha
Nasza zima zła.
ze spaceru, prócz powyższych refleksji, przyniosłam też nowe nakrycie głowy.
I tak oto, Proszę Państwa, powitajmy fioletową wełnianą czapę, moją nową przyjaciółkę. Ten fiolet może nie bardzo mi pasuje, ale myślę, że jeszcze kilka dni mrozów, a do czapki dołączy nos. A wtedy… wtedy po prostu…, no… będąc tak zharmonizowaną kolorystycznie, to jakby to skromnie ująć: zrobię furorę.

:))))