Ósmy marca któregośtam roku. Data nie bez znaczenia. Jeszcze przed południem, a mnie już jakaś głupawka dopadła. Śmieję się ze wszystkiego, jak nikomu nieznany głupi do sera, a koleżanka dzielnie pracuje, nie poddając się moim nastrojom.

Telefon dzwoni. Odbieram – przedstawiam siebie i firmę i słyszę:

- Dzień dobry, czy pani korzysta z daru natury?

- Błachachachachachacha – zaryczałam spontanicznie do słuchawki, kojarząc to pytanie z jakimiś ludowymi gusłami, rwaniem i parzeniem ziółek w celu zdobycia męża, paćkaniem się w borowinowym błocku dla piękności i innych takich ….. dietach cud.

- Halo?! Jest pani tam? – zdezorientowany rozmówca lekko się zaniepokoił nagłą ciszą w eterze.

- Tak. Hmm, hmmm – odchrząknęłam znacząco, przeganiając radochę – Przepraszam.
Chwila na oddech. Wdeeeech … Wydechu już nie zdążyłam zrobić, bo mnie znowu dopadło. Nie mogłam się pohamować.

- Uff – stękam do słuchawki trzymając się za brzuch – o, matko, chachacha – przepraszam pana, chichichacha – to może ja oddam koleżankę?

- O, widzę, że panie już świętują? – zorientował się zwalając moją niemoc na karb Dnia Kobiet.

- Agniecha – mówię przez łzy do koleżanki, chowając słuchawkę miedzy kolanami – powiedz panu, chiiiiiiiiiichiiiiiaaaaa, czy korzyyyystamy z daru naturyyyyy, hyhyhychachachaaaiiiii

Koleżanka gwałtownie odebrała ode mnie słuchawkę obdarzając mnie przy tym miną typu: totalny brak profesjonalizmu i po krótkim:

- Tak, słucham – wpadła w moją głupawkę, kwicząc jeszcze bardziej niż ja przed chwilą.

Halo?! Czy ktoś tu mówił o profesjonaliźmie?