- Jaka kasa chorych? - pyta niemiła rejestratorka.

- Wielkopolska - odpowiadam za każdym razem, choć ma wyraźnie zapisane na kopercie.

- Ale pani jest zameldowana w lubelskiem! - wykrzykuje wzburzona, jakby to miało jakieś znaczenie.

I tak jej też, znudzonym tonem, odpowiadam.

- Ale studiuje pani w Poznaniu?! - docieka wścibskie babsko, choć kwestię kasy chorych już ustaliłyśmy.

- Nie. W Białej Podlaskiej - dobijam ją mściwie i mam nadzieję, że to zakończy proces rejestracji.

- To co pani TU robi??! - jej wścibstwo nie daje za wygraną.

- Do lekarza przyszłam - odpowiadam i wołam wzrokiem o pomstę do niebios.

- A co pani dolega? - pogardliwie mierzy mnie wzrokiem od głów do korpusu, bo do stóp się nie da - dzieli nas kontuar.

- A to już powiem lekarzowi, jak już mnie pani wreszcie łaskawie zarejestruje.

Taaaak. Piękne czasy. Jak to było: nasz petent nasz pan?