Co tu dużo gadać. W razie czego, po prostu powalam ich wdziękiem. W końcu wiadomo, że nawet słoń w składzie porcelany ma go sporo :)

Kogo? No kogo, kogo?! Wiadomo przecież, bez wytykania palcem.

Podchodzi taki poważny i służbowy i zagaja władczo:

- Dokumenty, prawo jazdy, etcetera, etcetera.

To daję mu te wszystkie etcetery z szerokim uśmiechem, jakbym los na loteri wygrała (i to ten z większą wygraną, a nie tylko ze zwrotem ceny losu).

Ale wiecie, oni twardzi są. Jeszcze się nie dają, żeby nie było ….

Ale po chwili zaczyna mówić bardziej luzackim tekstem:

- Wie pani, za co została zatrzymana?

No to mówię, jak na spowiedzi, nieśmiało spuściwszy wzrok (można wcześniej uroczo zatrzepotać rzęsami):

- Taaaa, przejechałam na czerwonym (tu uśmiech musi się nieznacznie zmienić albo wręcz znacznie, żeby nie było, że prowokuję albo bezczelna jestem).

Uuuuuu. To teraz zaczyna się dopiero gadka o wszystkich tych punktach, kasie, której już nie wydamy na siebie, tylko na państwo (i tu już zdecydowanie należy zrezygnować z wszelkich uśmiechów, raczej się przerażamy przedstawianą wizją, mimochodem kierujemy wzrok na dziecięce foteliki z tyłu i bijemy się w piersi, że mea kulpa i że never ever, słowo harcerza!)

O, jak padnie słowo „harcerz” – czyli mundurowy, to zaczynamy być bliższe ciału, jeśli tak można to porównać.

Jak bystry i zauważy fotelik (nie mówiąc o naszych akrobacjach, żeby pokazać mu je „mimochodem”), to już musiałby być bez sumienia, żeby mandat z grubej rury dowalić. O ile w ogóle.

I nie zapominajcie – najważniejsza broń – WDZIĘK!

Oczywiście piszę to wszystko z doświadczenia własnego i muszę przyznać, że jest nieźle.

Taaak. Jak zdarzy się taki, co lubi stare, grube, brzydkie i kostropate, to puszcza.

Jak nie, to czasami za foteliki ujdą punkty karne.

Ale w końcu, co?! Liczy się rosnąca statystyka!