Jedziemy na narty. Jedziemy i jedziemy i chyba tylko dla zabicia ciszy Kazik zadał feralne pytanie:

- A jak tam na koniach?

Pytanie, jak pytanie – nic specjalnego, pomyślicie sobie. I słusznie. Tylko, że zadawane przy każdej okazji, na wszystkie możliwe sposoby i co nie bez znaczenia, z wielką nutą ironii, było już bardzo irytujące.

- Ech – westchnęłam teatralnie – nie będę rzucać pereł przed wieprze – odpowiedziałam lakonicznie, chcąc inteligentnie uciąć temat.

Udało się. Z nadwyżką, że tak uzupełnię. Kaziowie popatrzyli na siebie wymownie i strzelili focha.

Do końca podróży jechaliśmy w takiej gęstej ciszy, że można się było udusić.