postanowiłam udać się do fryzjera. Ale w okolicy, jak na złość, sami damscy. Nieeee, no przecież nie pójdę do damskiego! – zaparłam się jak kozy dwie. Z mojej głowy problem może zdjąć wyłącznie fryzjer męski i przystojny.

A niech się damskiemu w wiotkim nadgarstku nożyczki gibną i mi ciachnie nie tak, jak trzeba? Aa? Nie, nie, za duże ryzyko.

Damskich omijam wielkim łukiem. Po wielkich trudach znalazłam wielki szyld – FRYZJER MĘSKI. Nooo, jak szyld wielki, to i mistrz pewnie do rzeczy.

Wchodzę raźno i osłupiam. Zza onyksowego kontuaru wita mnie z uśmiechem niezwykle damska fryzjerka.

Nie mogę się połapać. Uśmiech rzednie mi na twarzy. Problem na głowie nadal tkwi, gdyż ku zdumieniu obecnych opuszczam lokal z głośnym okrzykiem „nieeee!!!”